Normaal gesproken legt Twan slechts één clubgenoot per avond om en dat al jaren op een rij. Na tien clubkampioenschappen leek het hem een goed idee te proberen ons allemaal in een keer op een hoop te vegen. In schaaktermen het dat een simultaan. Het hoefde niet per se tot midd
ernacht te duren: met een beperkte bedenktijd van anderhalf uur zou het ook wel lukken. Dan praten we over een kloksimultaan. Een aantal van ons was al bij voorbaat zo bang dat ze zich niet aanmeldden en anderen wisten niet hoe snel ze op vakantie moesten gaan om een afgang te voorkomen. Zo bleef er een twaalftal dappere HMC ‘ers over , aangevuld met twee versterkingen van buiten in de persoon van Ton Snoeren, lid van De Kentering en Brent Burg van Dubbelschaak.
Op 5 juli vond de confrontatie plaats. Na een kort inleidend woordje van Twan zelf, schudde hij een ieder de hand, om vervolgens op alle borden, voor zover mijn waarneming strekte, met 1.e4 het vuur te openen. Binnen een uur werden de eerste slachtoffers in stilte afgevoerd, daarna zagen we zelfs iemand van 2100+ het hoofd buigen en tegen het einde ook nog de man met de hoogste rating. U mag proberen de namen te raden.
Vier man overleefden: Pierre Smeets, Ton Snoeren, Chiel Koster en Kees van Oirschot. Ze speelden remise. Als beloning mochten ze met de van trots glimmende grootmeester op de foto. Niemand won.
Bij dezen: nogmaals bedankt Twan voor je grote inspanningen en gefeliciteerd met het knappe resultaat. Le roi c’est toi.
Kees van Oirschot
Hieronder vijf partijen, waaronder de vier die in remise eindigden.
Leave a Reply